Roodkapje, waar ga jij heen, zo alleen?
Naar aanleiding van de vreselijke moord op Lisa schreven Laurence Libert en ik zelf een opiniestuk met als titel: Roodkapje, waar ga jij heen, zo alleen? Lees je mee?
“We eisen de nacht op!” Een actie die in Nederland viraal gaat na het overlijden van Lisa. Maar hoe komt het dat we anno 2025 zulke slogans nog altijd moeten delen? Het vergt weinig inbeeldingsvermogen, ook omringd met opgroeiende tieners, om ons aan te sluiten bij diegenen die zich afvragen of (jonge) vrouwen zich nog ongeschonden door de publieke ruimte kunnen wagen. Maar wat we niet willen is een maatschappij waarbij meisjes enkel onder de auspiciën van een neef of een mannelijke compagnon als een soort escorterend fregat de straat op mag.
Omgekeerd zien we niet in elke man de boze wolf in het bos. Integendeel. Als vrouw in de politiek en ondernemerswereld, niet altijd de meest feminiene omgevingen, kunnen we met mannen letterlijk door één deur zonder een hand op onze heup of bil te moeten vrezen. De meeste mannen deugen dus. Oef! Mogen we daarom het probleem benoemen dat sommige mannen niet deugen. Net omdat ze de gelijkheid van man en vrouw niet erkennen?
De vergelijking met die wolf in het bos is misschien nog zo gek niet. Het is de boodschap achter het bekende sprookje van Roodkapje, waarbij het meisje de onschuld en de wolf de gretigheid van de man vertolkt. Roodkapje had geen chaperonne nodig om door dat bos te huppelen, de wolf sloeg enkel toe omdat hij dacht dat hij ermee weg kon komen en het is de jager, die alsnog recht en gezag deed geschieden.
We mogen als maatschappij dus niet in een kramp schieten en alle mannen over een kam scheren. Het bos moet veilig genoeg zijn opdat een moeder haar dochter alleen op pad durft te sturen. We helpen onze dochters echt niet door alle mannen op te jagen als wolven. En bij uitbreiding ook niet om onze zonen te demoniseren.
We moeten vooral heel duidelijk durven zijn: wie die de gelijkheid van man en vrouw niet erkent, of oproept tot haat en vrouwonvriendelijkheid propageren, zijn niet “een mening”. Ze horen gewoon niet thuis in ons (sprookjes)bos. Dat moeten wij met zijn allen dagelijks afdwingen, door niet weg te kijken maar vooral op gedrag aan te spreken. En te veroordelen. Onze samenleving steunt op een belangrijks fundament: de gelijkwaardigheid van man en vrouw. Daar wordt niet over onderhandeld. Punt. Het respecteren van onze waarden is geen vrijblijvende checkbox, maar een absolute voorwaarde om deel te mogen uit maken van deze samenleving die op onze normen en waarden is geschoeid.
Een wolf vlucht bij het horen van mensen. Laten we daarom vooral van ons horen, niet één keer in een post of een filmpje, maar elke dag, op de werkvloer, op café. Dan kunnen onze jonge vrouwen én mannen weer vrij bewegen in het bos. Dat is toch geen sprookje?
